Янка Купала ў аснову сваёй паэмы таксама паклаў фальклорны матэрыял, а менавіта — запісы народных песень пра Бандароўну і пана Патоцкага. Песні гэтыя ўзніклі спачатку на Украіне, затым перавандравалі ў Беларусь і былі запісаны Янам Чачотам, Паўлам Шэйнам і некаторымі іншымі беларускімі фалькларыстамі яшчэ ў ХІХ стагоддзі. Янка Купала, аднак, не паўтарыў слепа гэтыя запісы, а творча іх выкарыстаў. У прыватнасці, у сваёй паэме ён завастрыў сацыяльны момант канфлікту, надаў асобнаму факту з жыцця простага чалавека героіка-трагедыйнае гучанне. Вобраз Бандароўны паэт узняў да ўзроўню сімвала свабодалюбства, гордасці народа, які можа і ўмее пастаяць за сваю волю і свой гонар. Бандароўна — не адзіночка (як у народных песнях), а прадстаўніца калектыву, усяго народа. Такое наватарства беларускага паэта дазваляе ўключыць паэму (як і іншыя яго рамантычныя творы) у літаратурную плынь неарамантызму (новага рамантызму), што заявіла пра сябе ў той час у творчасці Максіма Горкага і некаторых іншых еўрапейскіх пісьменнікаў.