Сюжэт паэмы адпавядае аднаму з класічных літаратурных узораў — «Боскай камедыі» Дантэ Аліг’еры, фантастычнай гісторыі вандраванняў паэта па тым свеце. Падобныя матывы знаходзім і ў аўтараў Антычнасці — Авідзія, Стацыя і інш. Вергілій адправіў свайго Энея на той свет, каб герой набраўся мудрасці і мужнасці. Такі прыём скарыстаў рускі паэт Аляксандр Твардоўскі, ствараючы паэму «Цёркін на тым свеце».
У кампазіцыйных адносінах паэма «Тарас на Парнасе» набліжаецца да народнай казкі, дзе абавязкова ёсць зачын, неверагодны сюжэт і канцоўка. Літаратуразнаўца Алег Лойка адзначае выключную кампазіцыйную зладжанасць паэмы: «Падзейная частка яе ўзята ў “рамку” сіметрыі... Рэ-альны план вельмі натуральна пераходзіць у гэтым расказе ва ўмоўны, умоўны — зноў у рэальны». Рэальнымі з’яўляюцца паляванне і служба Тараса, адносіны да яго пана і войта («...у ласцы быў у пана — // Яго пан дужа шанаваў. // Любіла тож Тараса й паня, // І войт ні разу не збрахаў...»), паэтызацыя працы і заняткаў беларускіх сялян. Казачнай (умоўнай) з’яўляецца сцэна пад гарой і на гары Парнас, дзе Тарас су-стракаецца з пісьменнікамі, антычнымі багамі. Такая кампазіцыя твора, дзе пераплятаецца рэальнае і казачнае, дазволіла аўтару смела выявіць уласную грамадзянскую пазіцыю і погляды на прызначэнне мастака і мастацтва ў жыцці народа.
Паэма «Тарас на Парнасе» мае падабенства з «Энеідай навыварат», але не з’яўляецца цалкам бурлескным творам. Хаця антычныя багі і «пераапрануты» ў сялянскую вопратку, паказваюцца ў неўласцівых, чужых ім умовах простанароднага жыцця і побыту, малююцца тут у камічным выглядзе. Бурлеск выкарыстоўваецца толькі часткова, як сатырычны прыём у абмалёўцы вобразаў багоў.